Het Crisis Interventie Team, meestal CIT genoemd, komt bij gezinnen als het écht niet goed gaat. Er moet acuut iets gebeuren om de veiligheid van het kind te herstellen. Belangrijkste doel is om de ergste crisis te bezweren. Zodra ouders en kinderen het zelf, of met de ingezette hulp weer verder kunnen, stopt de bemoeienis van het CIT. Gemiddeld is het CIT een maand betrokken.
Meldingen bij het CIT komen vanuit allerlei hoeken binnen. Zo kunnen ouders of kinderen zelf opbellen met problemen, of professionals zoals scholen, politie, ambulancepersoneel en het sociaal wijkteam die zorgen melden. Eén ding is zeker: er is altijd minimaal één kind betrokken.
De aanleiding voor zo’n crisis kan behoorlijk uiteen lopen. Zo kan het zijn dat het thuis niet goed gaat. Bijvoorbeeld wanneer de kinderen worden geslagen, er huiselijk geweld is tussen ouders, of het gedrag van het kind zó uit de hand loopt dat ouders geen raad meer weten. Denk aan zeer zelfbepalend gedrag, drugsgebruik of loverboyproblematiek. En ouders die dan vaak niet meer weten wat de beste manier van belonen en begrenzen is. Vaak komt het CIT een combinatie van dergelijke problemen tegen.
Suzet werkt via Advizo bij het CIT. Het klinkt best heftig allemaal. Is dat ook zo? Suzet vertelt: “Ik kom altijd binnen op het moment dat een situatie geklapt is, er moet iets gebeuren. Ik kan daardoor juist veel betekenen voor de gezinnen waar ik kom. Vertrouwen opbouwen, goed onderzoeken wat nodig is en snel schakelen; dat maakt het werk leuk en dynamisch. Soms lukt het niet om de rust terug te krijgen en samenwerking met het gezin op te bouwen. Dan is het zo onveilig dat een kind niet thuis kan blijven en we acuut moeten schakelen met de Raad voor de Kinderbescherming. Zij vragen dan bij de rechter een voorlopige ondertoezichtstelling en machtiging uithuisplaatsing aan. Gelukkig lukt het ons meestal wel om de situatie rustiger en stabieler te krijgen!”
Hoe ziet een werkdag bij het CIT er ongeveer uit? Suzet: “Er zijn drie soorten diensten: dagdienst (08.30-18.00 uur), tussendienst (11.30-21.00 uur) en bereikbaarheidsdienst (17.00-08.30 uur).
Bij een dag- of tussendienst begint je dag op kantoor. Om 09.00 en 13.00 uur zijn er briefings waarin nieuwe meldingen worden besproken en uitgedeeld. Vervolgens ga ik aan de slag met de melding die ik uitgedeeld heb gekregen. Informatie die tot dan toe bekend is krijg ik op de mail doorgestuurd. Bij een nieuwe casus ga ik samen met een collega of soms iemand van Veilig Thuis op huisbezoek om een inschatting te maken. We gaan met ouders en kinderen in gesprek. Wat is er aan de hand? Welke knelpunten zijn er, welke hulpvragen heeft het gezin? Wat is er nodig? Vaak maken we veiligheidsafspraken of zetten hulpverlening in. Soms is het nodig dat kind even een time-out krijgt. Dat kan met een tijdelijke plaatsing voor een kind op een rustige plek. Liefst in het eigen netwerk en anders in een pleeggezin of op een crisisopvang.
De bereikbaarheidsdienst is er voor crisissen buiten kantooruren. We krijgen dan ook de meldingen binnen van de Jeugdbescherming en Veilig Thuis. Waar mogelijk proberen we de crisis telefonisch op te lossen; indien nodig gaan we op stap. Deze diensten draai je wel pas als je al enige ervaring hebt.”
Snel handelen staat duidelijk voorop bij het CIT. Het klinkt alsof je veel op pad bent. Klopt dat? “Ik ben zeker veel op pad, maar moet ook alles rapporteren”, vertelt Suzet. “Alle stappen die ik zet, leg ik vast in ons registratiesysteem. Belangrijke beslissingen neem ik in overleg met mijn gedragswetenschapper, en vaak een collega erbij. Voor sommige gezinnen maak ik een plan van aanpak. Dat doen we alleen als er hulpverlening aangevraagd moet worden. We lichten daarin toe wat er aan de hand is en waar volgens ons aan gewerkt moet worden. Juist bij het CIT is het belangrijk dat collega’s terug kunnen vinden wat ik heb gedaan en wat er nog moet gebeuren, voor het geval er iets gebeurt als ik vrij ben. Sowieso doen we dit werk echt als team. Samen. Als iemand hulp nodig heeft staan we voor elkaar klaar. De onderlinge betrokkenheid binnen het team is groot.”
Wat Suzet ook nog belangrijk vindt om te vertellen: “Als CIT’er ben ik casusregisseur, eindverantwoordelijke. Gemiddeld draai ik zo’n 8 tot 10 casussen tegelijk. Ik help bij het opstellen van doelen, aanvragen van hulpverlening en onderhoud contacten met het gezin, ketenpartners en andere betrokkenen. Daarnaast ben ik aanwezig bij evaluatiegesprekken. Op die manier probeer ik uit te zoeken hoe ik het gezin het beste kan helpen.”
Suzet is gestart als ondersteuner bij het CIT en raadt dit aan iedereen aan. “Ik deed alles wat de CIT’ers ook doen, maar had een senior medewerker die overal de leiding in nam. Ik hoefde daardoor ingewikkelde gesprekken en inschattingen niet meteen zelf te doen. Langzamerhand ben ik steeds meer gaan oppakken. Ik vind het heel fijn dat ik zo heb kunnen starten. Ik heb goed kunnen observeren hoe alle processen lopen binnen het CIT, welke stappen ik wanneer moet nemen. En hoe ik moeilijke gesprekken moet voeren.” Suzet heeft inmiddels zulke grote stappen gemaakt, dat zij als CIT’er aan de slag mag. Ze is er helemaal klaar voor!
Als laatste wil Suzet nog iets meegeven aan de mensen die overwegen om bij het CIT te komen werken: “Ja, het is een pittige baan. Én ik leer er ontzettend veel van. Juist doordat alles zo snel moet kun je heel goed leren wat je wanneer in moet zetten, hoe je ingewikkelde gesprekken voert en hoe je allerlei crisissituaties weer rustiger en stabieler krijgt. Het is een enorme uitdaging om iedere keer weer een goede samenwerking met het gezin tot stand te brengen en hen te helpen!”
Ook werken in de jeugdhulpverlening? Bekijk alle openstaande vacatures bij Advizo.